Scena 1

Laura, Pani Oleńka

(mieszkanie cioci Laury, Laura wchodzi)

Laura
To ja. To ja ciociu. Córka Janusza Pyziaka. Laura.

Pani Oleńka
Poczekaj, poczekaj. Sekundę. Jesteś córką Janusza Pyziaka?

Laura
No przecież mówię ciociu. I przyjechałam z Poznania, bo muszę zapytać o mojego tatusia. U nas w domu nigdy się o tym nie mówi. A on przecież do cioci pisuje, wiem o tym...

(przerywa jej)

Oleńka
Poczekaj... najpierw się rozbierz. Nie będziemy tak przecież stać w przedpokoju. Zdejmij te mokre pantofle. Ojej ,masz całkiem mokre nogi! Chodź ze mną.

( Wchodzą do kuchni w której jest ciotka Laury)


Scena 2

Alma, Laura, pani Oleńka

( Alma jest zdziwiona widokiem Laury)

Alma
Co tu się dzieje?

Laura
Kim pani jest?

Alma
Jestem Alma Pyziak.

Laura
Ciocia?

Alma
Któż pozwolił ci tu wejść?

Pani Oleńka
Wiesz Almo, że to chyba ja.

Alma
Dziecko... Jak ty masz na imię?

Laura
Laura. Laura Pyziak jestem.

Alma
Córka tej panny z Poznania?

Laura
Córka Gabrieli Borejko i Janusza Pyziaka. Który się z nią ożenił.

Alma
Nnno, tak ... ślub był tylko cywilny.

pani Oleńka.
Posłuchaj, Almo...

Alma
Milcz Oleńko. Najlepiej zostaw nas tu we dwie.

(Oleńka wychodzi)

Alma
A wiec... Cóż, Lauro. Siadaj więc. No a teraz słucham cię. Opowiadaj. Skąd tu się właściwie wzięłaś, jak zdobyłaś mój adres, kto cię przysłał i w jakiej sprawie.

Laura
Przyjechałam żeby ciocię poznać.

Alma
Miło to słyszeć. Tak więc, już mnie poznałaś. I co dalej? No? Jak sądzę przysłała cię mama?

Laura
Nie! Mama nie wie, ze tu jestem. Zwiałam z domu

Alma
O, Boże! Czyżbyś zamierzała zabawić tu dłużej?

Laura
Ja... nie, nie, skąd.

Alma
To pewnie będziesz już wracać do Poznania? Jest niedługo jakiś pociąg, jeśli się nie mylę.

Laura
Tak. Pojadę. ale muszę się cioci o coś zapytać

Alma
No? Słucham?

Laura
Chciałabym zapytać o mojego ojca.

Alma
O ojca?

Laura
Nie ma w tym nic dziwnego. Nie wiem ,gdzie on jest. Nikt w domu nie wie, gdzie on jest. Nikt w domu nie wie . a tym czasem człowiek dorastając ,chciałby mieć jakieś pojęcie o swoim ojcu.

Alma
Mój brat jest zdrów i powodzi mu się dobrze. Jeśli to mojego brata właśnie pytasz, bo jak wiadomo ...

(pani Oleńka staje w progu) 

Oleńka
Alma!

Alma
Cóż moja droga?

Oleńka
Nie podoba mi się sposób, w jaki traktujesz to dziecko

Alma
I ty mi to mówisz? Tyle mi zawdzięczasz a nie mogę się po tobie spodziewać lojalności...

Oleńka
To jest twoja bratanica. Sprawdziłam jej legitymację. mówi prawdę, ona nie kłamie To jest Laura Pyziak.

Alma
Może i tak. Lecz nadal nie wiem czy aby na pewno mój brat…

Oleńka
Alma!

Alma
Aleksandro,  ja cię nie poznaję. Wracaj do pracy!

Pani Oleńka
Juz skończyłam

Alma
To idź do domu!

Pani Oleńka
Tak. Zaraz idę. A Laura pójdzie ze mną. Odwiozę ją na dworzec. Tu jest twój plecak Lauro, zbieraj się.


Scena 3

Robert Rojek, Pani Oleńka, Laura

( Robert puka do drzwi, otwiera mu Oleńka)

Robert
Dzień dobry. Ja przyjechałem po Laurę.

Oleńka
Tak Laura jest u mnie.

Robert
Chciałbym ją zabrać do domu.

Oleńka
Do domu? Kim pan jest?

Robert
Przyjacielem domu.

(pani Oleńka patrzy na niego sceptycznie)

Robert
Proszę pani... Laura przecież mnie zna. Nazywam się Rojek, Robert Rojek.

( Wchodzi Laura)

Laura
O, dzień dobry panie Robercie! co pan tu robi?

Robert
Przyjechałem po ciebie Lauro. ubieraj się.

Laura
Och to już? No dobrze, do widzenia pani Oleńko, kiedyś panią odwiedzę.

Oleńka
Do zobaczenia dziecko, odwagi.

 

KONIEC